“İngilizceden hızlı bir çeviri yapıldığında ‘home’ için genellikle ‘ev’ denir. “I’m at home” deyimi “evdeyim” diye çevriliverir. Oysa bir -başımızı soktuğumuz dört duvarlı mekân- vardır, bir de yuva. Doğu’nun resminde referans verdiği ‘home’ yuvadır.
Yuva evden farklı bir yerdir; yuva, korunma duygusu veren, güvende hissettiğimiz, desteklendiğimiz her zaman kapısı bize açık olan yerdir. Hatta bazen bir mekândan bağımsızdır; bir kişidir, kişilerdir. Ev soğuk olabilir ama yuva hep sıcaktır.
‘Home’ serisinin konstrüktif yapısına bakıldığında sanat tarihine göndermeler fark edilebilir. Sembolizmi açısından nefes alan boşluklarıyla resimlere serpiştirilmiş işaretleri -ya da şifreleri- sanatçının oluşturduğu bir el kitabıyla çözmeye girişebileceğimiz, insana ait heveslerin, çabaların ve tam olarak anlaşılamaması da kendine has bir özgürlük alanı olan insani gizemlerin kozasıdır.
According to the Oxford Dictionaries one of the meanings of the word “home” is “a place where something flourishes, is most typically found, or from which it originates”. Home is something different from a house which is an architectural entity, and a property that provides shelter. Home is a place where we feel protected, safe, and supported, a place that its door is always open to us. Sometimes it is free of a physical connection. What means home to us is a person or a group of people. Metaphorically speaking, house can be cold, but home is always warm. In that sense, “home” in Doğu’s painting differs from what the house stands for. In its constructive dimension “home” series reflect art historical references but it also signals to a cocoon of human drives, challenges, and mysteries. Signs and ciphers spread within the paintings can be solved using the manual that the artist prepares for us.
”
